Bir haber sitesinde gördüm fotoğrafı. Haberden,nedenlerinden veya içerikten bahsetmek istemiyorum. Sadece ama sadece bu çocuğun bakışıyla birlikte aramızda geçen diyalogları aktaracağım :

– Abi ayaklarım çıplak benim.
– Neden ?
– Bastığım yerler çaresiz de o yüzden. Çaresizleri ezmemek için çıplak ayakla geziyorum. Gördüklerim de sessiz zaten, bizi görüp de ses etmeyenler kadar üstelik.

– Abi dikkat ediyor musun, üzerimdekiler kalın giysiler.
– Evet farkettim.
– Çünkü tek giyebildiğim bunlar, aynı sizlerin giydiği “umursamazlık elbisesi” gibi. Bunlar bana yakışıyor ama sizlere hiç yakıştıramıyorum abi.

– Biliyor musun ben herkese abi diyorum.
– Neden ?
– Camide konuşurlerken duydum, hepimiz kardeşmişiz. Havva annemizle, Adem babamız varmış. Sonra onlar cennetten kovulmuşlar. Beni de bu yüzden mi kovuyorlar abi ? Bu yüzden mi sahip çıkmıyorlar bana.
– Anladım kardeşim. Çok da iyi anladım seni.Ama sen de biliyor musun ki bizlerin sana sahip çıkamaması için neler çıkıyor karşımıza ?
– Neler abi ?
– Önce bize okumayı öğretiyorlar.Sonra da bir sürü boş şeylerle beynimizi doldurmaya devam ediyorlar. Sizleri düşünemeyelim diye de bencilliği aşılıyorlar bize. Bir de at gözlüğü takıyorlar, ardımızdakini göremeyelim diye. Düşen bizden değildir diyorlar, önümüzdekini geçebilmek için. Ama bilmiyorlar kardeşim, o insanlar senin bastığın çuvaldan daha boşlar, senin baktığın renklerden daha matlar. Andım olsun kardeşim sana, ben seni görmezden gelmeyeceğim. Kör olan o insanları; gözleri değil, kalpleri mühürlenmiş, elleri değil, beyinleri kilitlenmiş. Dedim ya andım olsun kardeşim. Biraz daha sabret.